آیه بَلى مَنْ أَسْلَمَ وَجْهَهُ لِلهِ وَ هُوَ مُحْسِنٌ فَلَهُ أَجْرُهُ عِنْدَ رَبِّهِ وَ لا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ [112]
آرى، [بهشت در انحصار هيچ گروهى نيست] هر‌كس خود را تسليم خدا كند و نيكوكار باشد، پاداش او نزد پروردگارش محفوظ است؛ نه ترسى بر آنهاست و نه اندوهگين مى‌شوند.
امیرالمؤمنین (علیه السلام)- یَعْنِی کَمَا فَعَلَ هَؤُلَاءِ الَّذِینَ آمَنُوا بِرَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) لَمَّا سَمِعُوا بَرَاهِینَهُ وَ حُجَجَه.
امام علی (علیه السلام) یعنی همان‌طور [ایمان بیاورند] که کسانی که به رسول‌خدا (ایمان آوردند و با شنیدن براهین و دلایل او چنین کردند.
امیرالمؤمنین (علیه السلام)- وَ هُوَ مُحْسِنٌ فِی عَمَلِهِ لِلَّهِ.
امام علی (علیه السلام) عمل خود را برای خدا نیکو انجام‌دهد.
امیرالمؤمنین (علیه السلام)- فَلَهُ أَجْرُهُ ثَوَابُهُ عِنْدَ رَبِّهِ یَوْمَ فَصْلِ القَضَاءِ.
امام علی (علیه السلام) اجر و ثواب چنین کسی در روز رسیدگی به حساب بندگان (قیامت) بر عهده‌ی خداست.
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- وَ لا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ حِینَ یَخَافُ الْکَافِرُونَ مَا یُشَاهِدُونَهُ مِنَ الْعَذَابِ وَ لا هُمْ یَحْزَنُونَ عِنْدَ الْمَوْتِ لِأَنَّ الْبِشَارَهًَْ بِالْجِنَانِ تَأْتِیهِمْ عِنْدَ ذَلِکَ.
امام علی (علیه السلام) هنگامی که کافران با مشاهده‌ی آن عذاب‌ها می‌ترسند. آن مؤمنین را ترسی نیست و به هنگام مرگ هیچ غم و اندهی ندارند؛ چرا که در آن لحظه، مژده‌ی بهشت برایشان آورده می‌شود.
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- فِی اِحتِجَاجِ عَلِیّ (علیه السلام) عَلَی النَّاسِ یَومَ الشُّورَی قَالَ: نَشَدْتُکُمْ بِاللَّهِ هَلْ فِیکُمْ أَحَدٌ قَالَ لَهُ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) مِثْلَ مَا قَالَ لِی: أَهْلُ وَلَایَتِکَ یَخْرُجُونَ یَوْمَ الْقِیَامَهًِْ مِنْ قُبُورِهِمْ عَلَی نُوقٍ بِیضٍ، شِرَاکُ نِعَالِهِمْ نُورٌ یَتَلَأْلَأُ، قَدْ سُهِّلَتْ عَلَیْهِمُ الْمَوَارِدُ، وَ فُرِّجَتْ عَنْهُمُ الشَّدَائِدُ، وَ أُعْطُوا الْأَمَانَ، وَ انْقَطَعَتْ عَنْهُمُ الْأَحْزَانُ حَتَّی یَنْطَلِقَ بِهِمْ إِلَی ظِلِّ عَرْشِ الرَّحْمَنِ، تُوضَعُ بَیْنَ أَیْدِیهِمْ مَائِدَهًٌْ یَأْکُلُونَ مِنْهَا حَتَّی یَفْرُغَ مِنَ الْحِسَابِ، یَخَافُ النَّاسُ وَ لَا یَخَافُونَ، وَ یَحْزَنُ النَّاسُ وَ لَا یَحْزَنُونَ، غَیْرِی؟!. قَالُوا: اللَّهُمَّ لا.
امام علی (علیه السلام) علی (علیه السلام) در روز شورا برای مردم چنین استدلال می‌کرد: «شما را به خدا قسم می‌دهم! آیا در بین شما کسی هست که رسول‌خدا (درباره‌ی او مثل سخنی که درباره‌ی من گفته است، گفته‌باشد؟ [که ایشان فرموده بود:] «شیعیان تو روز قیامت از قبرهایشان خارج می‌شوند؛ سوار بر شترانی سفید؛ بند کفش‌هایشان از نور است و می‌درخشد؛ عبور از آن محل‌های ورود، برایشان آسان می‌شود؛ سختی‌ها از ایشان برداشته‌می‌شود؛ به آن‌ها امان داده‌می‌شود؛ غم‌ها از ایشان برداشته‌می‌شود؛ تا اینکه به‌سوی سایه‌ی عرش خدای رحمان رهسپار می‌شوند؛ مائده‌ای مقابلشان گذاشته‌شده از آن می‌خورند تا اینکه حساب پایان‌پذیرد؛ مردم می‌ترسند و محزونند ولی آن‌ها نمی‌ترسند و محزون نمی‌شوند». [حضرت (علیه السلام) ادامه دادند:] «کسی غیر از من هست [که چنین سخنی درباره‌ی او گفته شده‌باشد]»؟ گفتند: «نه»!