آیه بِئْسَمَا اشْتَرَوْا بِهِ أَنْفُسَهُمْ أَنْ يَكْفُرُوا بِما أَنْزَلَ اللهُ بَغْياً أَنْ يُنَزِّلَ اللهُ مِنْ فَضْلِهِ عَلى مَنْ يَشاءُ مِنْ عِبادِهِ فَباؤُ بِغَضَبٍ عَلى غَضَبٍ وَ لِلْكافِرينَ عَذابٌ مُهينٌ [90]
آنها در مقابل بهاى بدى، خود را فروختند؛ كه به آياتى كه خدا فرستاده‌بود، كافر شدند. و از روى حسادت گفتند: چرا خداوند به فضل خويش، بر هر‌كس از بندگانش بخواهد، آيات خود را نازل مى‌كند؟! از اين رو به خشمى بعد از خشمى [از سوى خدا] گرفتار شدند. و براى كافران مجازاتى خواركننده است.
العسکری (علیه السلام)- ذَمَّ اللَّهُ تَعَالَی الْیَهُودَ وَ عَابَ فِعْلَهُمْ فِی کُفْرِهِمْ بِمُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) فَقَالَ بِئْسَمَا اشْتَرَوْا بِهِ أَنْفُسَهُمْ أَیْ اشْتَرَوْهَا بِالْهَدَایَا وَ الْفُضُولِ الَّتِی کَانَتْ تَصِلُ إِلَیْهِمْ وَ کَانَ اللَّهُ أَمَرَهُمْ بِشِرَائِهَا مِنَ اللَّهِ بِطَاعَتِهِمْ لَهُ لِیَجْعَلَ لَهُمْ أَنْفُسَهُمْ وَ الِانْتِفَاعَ بِهَا دَائِماً فِی نَعِیمِ الْآخِرَهًِْ فَلَمْ یَشْتَرُوهَا بَلِ اشْتَرَوْهَا بِمَا أَنْفَقُوهُ فِی عَدَاوَهًِْ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) لِیَبْقَی لَهُمْ عِزُّهُمْ فِی الدُّنْیَا وَ رِئَاسَتُهُمْ عَلَی الْجُهَّالِ وَ یَنَالُوا الْمُحَرَّمَاتِ وَ أَصَابُوا الْفُضُولَاتِ مِنَ السَّفَلَهًِْ وَ صَرَفُوهُمْ عَنْ سَبِیلِ الرَّشَادِ وَ وَقَفُوهُمْ عَلَی طُرُقِ الضَّلَالَاتِ.
امام عسکری (علیه السلام) خداوند [در این آیه] یهودیان را سرزنش کرد و از ایمان‌نیاوردن آنها به محمّد (عیب‌جویی نمود و فرمود: بِئْسَمَا اشْتَرَوْا بِهِ أَنْفُسَهُمْ خودشان [و ایمانشان] را هدایا و اضافاتی که به آنها می‌رسید، فروختند. خداوند به آنها امر کرده‌بود [آن را] به‌وسیله‌ی طاعت خود به خدا بفروشند تا از جان خود همیشه در نعمت‌های آخرت بهره‌ببرند ولی آنها چنین معامله نکردند؛ در عوض به بهای عداوت با پیامبر اسلام ([ایمان خود را] فروختند تا [به زعم خود] عزّتشان در دنیا و ریاستشان بر مردم نادان باقی‌بماند و دست به مال حرام ببرند و [اموال] اضافه‌ای از دست نادانان [پیروانشان] کسب کنند و از راه رستگاری آنها را بازدارند و آنها (پیروانشان) را به همان حال گمراهی رها کنند.
العسکری (علیه السلام)- أَیْ بِمَا أَنْزَلَ عَلَی مُوسَی (علیه السلام) مِنْ تَصْدِیقِ مُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله).
امام عسکری (علیه السلام) به آنچه خداوند بر موسی (علیه السلام) نازل کرده – در باب تصدیق حضرت محمّد ( کافر می‌شوند.
السّجّاد (علیه السلام)- بِما أَنْزَلَ اللهُ بَغْیاً قَالَ بِالْوَلَایَهًِْ عَلَی أَمِیرِالْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) وَ الْأَوْصِیَاءِ (علیهم السلام) مِنْ وُلْدِهِ.
امام سجاد (علیه السلام) بِما أَنْزَلَ اللهُ بَغْیاً یعنی منکر ولایت امیرالمؤمنین (علیه السلام) و جانشینان او از فرزندانش شدند.
الباقر (علیه السلام)- بِما أَنْزَلَ اللهُ فِی عَلِیٍّ (علیه السلام) بَغْیاً.
امام باقر (علیه السلام) به آنچه خدا درباره‌ی علی (علیه السلام) نازل کرده از روی ستم منکر شدند.
العسکری (علیه السلام)- وَ إِنَّمَا کَانَ کُفْرُهُمْ لِبَغْیِهِمْ وَ حَسَدِهِمْ لَهُ لِمَا أَنْزَلَ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ عَلَیْهِ وَ هُوَ الْقُرْآنُ الَّذِی أَبَانَ فِیهِ نُبُوَّتَهُ وَ أَظْهَرَ بِهِ آیَتَهُ وَ مُعْجِزَتَهُ.
امام عسکری (علیه السلام) کفر آنها به‌واسطه‌ی ستم و حسادتشان بر مقام پیامبراکرم (بود به‌خاطر آنچه (قرآن) که [خدا] به او عنایت نموده‌بود؛ و آن قرآن است که نبوّت پیامبر (در آن بیان شده و دلیل نبوّت و معجزه‌ی آن حضرت است.
العسکری (علیه السلام)- قَالَ اللَّهُ فِی عَلِیٍّ (علیه السلام) أَنْ یُنَزِّلَ اللهُ مِنْ فَضْلِهِ عَلی مَنْ یَشاءُ مِنْ عِبادِهِ یَعْنِی عَلِیّاً (علیه السلام).
امام عسکری (علیه السلام) خداوند متعال درباره‌ی علی (علیه السلام) فرمود: أَن یُنَزِّلُ اللّهُ مِن فَضْلِهِ عَلَی مَن یَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ یعنی علی (علیه السلام) [مورد تفضّل خدا واقع شد].
العسکری (علیه السلام)- یَعْنِی رَجَعُوا وَ عَلَیْهِمُ الْغَضَبُ مِنَ اللَّهِ عَلَی غَضَبٍ فِی أَثَرِ غَضَبٍ وَ الْغَضَبُ الْأَوَّلُ حِینَ کَذَّبُوا بِعِیسَی‌ابْنِ‌مَرْیَمَ وَ الْغَضَبُ الثَّانِی حِینَ کَذَّبُوا بِمُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) قَالَ وَ الْغَضَبُ الْأَوَّلُ أَنْ جَعَلَهُمْ قِرَدَهًًْ خَاسِئِینَ وَ لَعَنَهُمْ عَلَی لِسَانِ عِیسَی (علیه السلام) وَ الْغَضَبُ الثَّانِی حِینَ سَلَّطَ عَلَیْهِمْ سُیُوفَ مُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) وَ آلِهِ (علیهم السلام) وَ أَصْحَابِهِ وَ أُمَّتِهِ حَتَّی ذَلَّلَهُمْ بِهَا فَإِمَّا دَخَلُوا فِی الْإِسْلَامِ طَائِعِینَ وَ إِمَّا أَدَّوُا الْجِزْیَهًَْ صَاغِرِینَ دَاخِرِینَ.
امام عسکری (علیه السلام) یعنی [دوباره به مورد غضب خدا واقع‌شدن] بازگشتند، [امّا این‌بار] خشم خدا پی‌درپی گریبان‌گیر آنها بود. [غضبی در پی غضب دیگر] هنگامی بود که عیسی (علیه السلام) را تکذیب‌کردند و خشم دوّم خدا هنگامی بود که محمّد (را تکذیب نمودند. [ثمره‌ی] غضب اوّل این بود که آنها را به صورت میمون‌هایی مسخ کرد که خوار و ذلیل شدند و به زبان عیسی (علیه السلام) ایشان را لعنت نمود و [ثمره‌ی] غضب دوّم هنگامی بود که شمشیرهای حضرت محمّد (و خاندان (علیهم السلام) و اصحاب و امّت او بر پیکر ایشان وارد شد تا آنها را به خواری کشانید؛ [آنها] یا به خواست خود اسلام پذیرفتند و یا با کمال خواری و ذلّت جزیه پرداخت‌کردند.
الباقر (علیه السلام)- یَعْنِی بَنِی أُمَیَّهًَْ.
امام باقر (علیه السلام) یعنی بنی‌امیّه [گرفتار غضب خدا شد].
الباقر (علیه السلام)- یَعْنِی بَنِی أُمَیَّهًَْ.
امام باقر (علیه السلام) یعنی بنی‌امیّه.