آیه أَ يَوَدُّ أَحَدُكُمْ أَنْ تَكُونَ لَهُ جَنَّةٌ مِنْ نَخيلٍ وَ أَعْنابٍ تَجْري مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ لَهُ فيها مِنْ كُلِّ الثَّمَراتِ وَ أَصابَهُ الْكِبَرُ وَ لَهُ ذُرِّيَّةٌ ضُعَفاءُ فَأَصابَها إِعْصارٌ فيهِ نارٌ فَاحْتَرَقَتْ كَذلِكَ يُبَيِّنُ أللهُ لَكُمُ الْآياتِ لَعَلَّكُمْ تَتَفَكَّرُونَ [266]
آیا کسى از شما دوست دارد که باغى از درختان خرما و انگور داشته باشد که از پاى درختان آن، نهرها بگذرد و براى او در آن (باغ) از هر‌گونه میوه‌اى وجود داشته باشد، و در حالى که به سنّ پیرى رسیده و فرزندانى ناتوان دارد؛ گردبادى [شدید]، که در آن آتش [سوزانى] است، به آن برخورد کند و [شعله‌ور گردد] و بسوزد؟! [همین‌طور است حال کسانى که انفاق‌هاى خود را، با ریا و منّت و آزار، باطل مى‌کنند]. این‌چنین خداوند آیات خود را براى شما آشکار مى‌سازد؛ شاید بیندیشید [و راه حق را بیابید] !
الصّادق (علیه السلام)- فَمَنْ أَنْفَقَ مَالَهُ ابْتِغَاءَ مَرْضَاهًِْ اللَّهِ ثُمَّ امْتَنَّ عَلَی مَنْ تَصَدَّقَ عَلَیْهِ کَانَ کَمَنْ قَالَ اللَّهُ أَ یَوَدُّ أَحَدُکُمْ أَنْ تَکُونَ لَهُ جَنَّةٌ مِنْ نَخِیلٍ وَ أَعْنابٍ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ لَهُ فِیها مِنْ کُلِّ الثَّمَراتِ وَ أَصابَهُ الْکِبَرُ وَ لَهُ ذُرِّیَّةٌ ضُعَفاءُ فَأَصابَها إِعْصارٌ فِیهِ نارٌ فَاحْتَرَقَتْ قَالَ الْإِعْصَارُ الرِّیَاحُ فَمَنِ امْتَنَّ عَلَی مَنْ تَصَدَّقَ عَلَیْهِ کَانَتْ کَمَنْ کَانَ لَهُ جَنَّهًٌْ کَثِیرُ الثِّمَارِ وَ هُوَ شَیْخٌ ضَعِیفٌ لَهُ أَوْلَادٌ ضُعَفَاءُ فَیَجِیءُ رِیحٌ وَ نَارٌ فَتُحْرِقُ مَالَهُ کُلَّه.
امام صادق (علیه السلام) هرکس مالش را برای کسب رضای پروردگار ببخشد سپس بر کسی‌که به او صدقه داده، منّت گذارد همان‌گونه باشد که خداوند فرمود: أَ یَوَدُّ أَحَدُکُمْ أَنْ تَکُونَ لَهُ جَنَّةٌ مِنْ نَخِیلٍ وَ أَعْنابٍ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ لَهُ فِیها مِنْ کُلِّ الثَّمَراتِ وَ أَصابَهُ الْکِبَرُ وَ لَهُ ذُرِّیَّةٌ ضُعَفاءُ فَأَصابَها إِعْصارٌ فِیهِ نارٌ فَاحْتَرَقَتْ [منظور از] إِعْصارٌ باد است. هرکس که بر صدقه‌گیرنده‌اش منّت گذارد، همچون شخصی است که باغی پر از خرما دارد و درحالی‌که خودش پیرمردی ضعیف و دارای فرزندان صغیر و ناتوان است، بادی یا آتشی می‌آید و تمام مالش را می‌سوزاند.
الباقر (علیه السلام)- إِنَّ لِلَّهِ عَزَّوَجَلَّ جُنُوداً مِنْ رِیَاحٍ یُعَذِّبُ بِهَا مَنْ یَشَاءُ مِمَّنْ عَصَاهُ وَ لِکُلِّ رِیحٍ مِنْهَا مَلَکٌ مُوَکَّلٌ بِهَا فَإِذَا أَرَادَ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ أَنْ یُعَذِّبَ قَوْماً بِنَوْعٍ مِنَ الْعَذَابِ أَوْحَی إِلَی الْمَلَکِ الْمُوَکَّلِ بِذَلِکَ النَّوْعِ مِنَ الرِّیحِ الَّتِی یُرِیدُ أَنْ یُعَذِّبَهُمْ بِهَا قَالَ فَیَأْمُرُهَا الْمَلَکُ فَیَهِیجُ کَمَا یَهِیجُ الْأَسَدُ الْمُغْضَبُ قَالَ وَ لِکُلِّ رِیحٍ مِنْهُنَّ اسْمٌ أَ مَا تَسْمَعُ قَوْلَهُ تَعَالَی کَذَّبَتْ عادٌ فَکَیْفَ کانَ عَذابِی وَ نُذُرِ إِنَّا أَرْسَلْنا عَلَیْهِمْ رِیحاً صَرْصَراً فِی یَوْمِ نَحْسٍ مُسْتَمِرٍّ وَ قَالَ الرِّیحَ الْعَقِیمَ وَ قَالَ رِیحٌ فِیها عَذابٌ أَلِیمٌ وَ قَالَ فَأَصابَها إِعْصارٌ فِیهِ نارٌ فَاحْتَرَقَتْ.
امام باقر (علیه السلام) خداوند عزّوجلّ سپاهی از بادها دارد که به‌وسیله‌ی آن‌ها هرکدام از گناهکارانش را بخواهد، عذاب می‌کند و بر هرکدام از آن بادها، فرشته‌ای گمارده شده است. اگر پروردگار بخواهد که قومی را با یک نوع عذاب معذّب کند، به فرشته‌ای که موکّل آن نوع باد است وحی می‌کند که می‌خواهد با آن، قوم را عذاب کند. پس فرشته به آن باد فرمان وزیدن می‌دهد و باد همانند شیر خشمگین برانگیخته می‌شود. هرکدام از آن بادها نام خاصّی دارند آیا سخن خداوند را نشنیده‌ای: کَذَّبَتْ عادٌ فَکَیْفَ کانَ عَذابِی وَ نُذُرِ إِنَّا أَرْسَلْنا عَلَیْهِمْ رِیحاً صَرْصَراً فِی یَوْمِ نَحْسٍ مُسْتَمِرٍّ (قمر/۱۹) و الرِّیحَ الْعَقِیمَ (ذاریات/۴۱) و رِیحٌ فِیها عَذابٌ أَلِیمٌ (احقاف/۳۴) و فَأَصابَها إِعْصارٌ فِیهِ نارٌ فَاحْتَرَقَتْ.
الباقر (علیه السلام)- إِعْصارٌ فِیهِ نارٌ قَالَ رِیحٌ.
امام باقر (علیه السلام) در مورد إِعْصَارٌ فِیه نَارٌ فرمود: منظور، باد است.