آیه وَ إِذا قيلَ لَهُمْ لا تُفْسِدُوا فِي الْأَرْضِ قالُوا إِنَّما نَحْنُ مُصْلِحُونَ [11]
و هنگامى‌كه به آنان گفته‌شود: «در زمين فساد نكنيد!» مى‌گويند: «ما فقط اصلاح‌كننده‌ايم»!
الصّادق (علیه السلام)- مَا قُوتِلَ أَهْلُ هَذِهِ یَعْنِی الْبَصْرَهًَْ إِلَّا بِهَذِهِ الْآیَهًْ.ِ
امام صادق (علیه السلام) جنگ و قتال با اهل بصره در نگرفت مگر بر مبنای این آیه.
الکاظم (علیه السلام)- إِذَا قِیلَ لِهَؤُلَاءِ النَّاکِثِینَ لِلْبَیْعَهًِْ فِی یَوْمِ الْغَدِیرِ لَا تُفْسِدُوا فِی الْأَرْضِ ... قالُوا إِنَّما نَحْنُ مُصْلِحُونَ.
امام کاظم (علیه السلام) وقتی به بیعت‌شکنان روز غدیر گفته‌شد: در زمین فساد نکنید ... گفتند ما قصد اصلاح داریم.
الکاظم (علیه السلام)- بِإِظْهَارِ نَکْثِ الْبَیْعَهًِْ لِعِبَادِ اللَّهِ الْمُسْتَضْعَفِینَ فَتُشَوِّشُونَ عَلَیْهِمْ دِینَهُمْ وَ تُحَیِّرُونَهُمْ فِی مَذَاهِبِهِمْ.
امام کاظم (علیه السلام) با آشکارکردن پیمان‌شکنی خود (پیمان غدیر) در میان بندگانی که [ایمان] ضعیفی دارند [و به راحتی فریب می‌خورند]، فساد نکنید؛ چرا که در اثر این کار آن‌ها را در دینشان سردرگم می‌کنید و در آئین و عقایدشان آشفته خاطر می‌سازید.
الکاظم (علیه السلام)- قالُوا إِنَّما نَحْنُ مُصْلِحُونَ لِأَنَّنَا لَا نَعْتَقِدُ دِینَ مُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) وَ لَا غَیْرَ دِینِ مُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) وَ نَحْنُ فِی الدِّینِ مُتَحَیِّرُونَ فَنَحْنُ نَرْضَی فِی الظَّاهِرِ بِمُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) بِإِظْهَارِ قَبُولِ دِینِهِ وَ شَرِیعَتِه وَ نَقْضِی فِی الْبَاطِنِ عَلَی شَهَوَاتِنَا فَنَتَمَتَّعُ وَ نَتْرُکُهُ وَ نُعْتِقُ أَنْفُسَنَا مِنْ رِقِّ مُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) وَ نَکُفُّهَا مِنْ طَاعَهًِْ ابْنِ عَمِّهِ عَلِیٍّ (علیه السلام) لِکَیْ إِنْ أَبَّدَ أَمْرَهُ فِی الدُّنْیَا کُنَّا قَدْ تَوَجَّهْنَا عِنْدَهُ وَ إِنِ اضْمَحَلَّ أَمْرُهُ کُنَّا قَدْ سَلَّمْنَا عَلَی أَعْدَائِه.
امام کاظم (علیه السلام) [آن منافقین] گفتند: فقط و فقط ما مصلح هستیم؛ چرا که ما نه دین محمّد (و نه هیچ دین دیگری را باور نداریم و ما از زمره‌ی متحیّران در دین هستیم. راضی‌شده‌ایم که در ظاهر، دین و شریعت محمّد (را بپذیریم؛ امّا در باطن خواسته‌های نفس خود را برآورده می‌سازیم. پس این‌گونه از [پذیرفتن] دین محمّد (بهره‌مند می‌شویم [و سوءاستفاده می‌کنیم] و او را [به حال خود] رها می‌سازیم؛ خود را از اسارت محمّد (آزاد کرده و از فرمانبرداری عموزاده‌ی او علی (علیه السلام)، سرباز می‌زنیم. پس [به این ترتیب] اگر دین محمّد (بر جهان چیره [و ماندگار] شود، ما از گروندگان آن بوده‌ایم؛ و اگر فرمانروایی‌اش از میان برود، از شماتت دشمنانش در امان مانده‌ایم. خداوند عزّوجلّ فرمود: أَلا إِنَّهُمْ هُمُ الْمُفْسِدُونَ چرا که آنان به میل خود رفتار می‌کنند. و خداوند متعال پیامبرش را از دورویی آن‌ها آگاه می‌سازد و او هم خودش آنان را لعنت می‌کند و هم مسلمانان را امر می‌کند تا لعنتشان کنند. مؤمنین نیز به آن‌ها اعتماد نکرده و با خود می‌گویند همان‌طور که اینان در میان یاران محمّد (نفاق می‌ورزند با ما نیز دورویی می‌کنند؛ پس نه نزد آن‌ها جایگاهی دارند و نه نزد اینان مورد اعتمادند.